Vorige week laat in de avond stond de klok in onze huiskamer stil. Op zich geen noemenswaardige gebeurtenis. Wanneer ik vergeet het gewicht omhoog te draaien is het zover.
Het bijzondere was dat er zeker nog een meter tijd beschikbaar was.
Ik kocht de comtoise lang geleden bij een antiekhandelaar. Sierlijke letters op de witte wijzerplaat vertellen dat ze gemaakt is door meneer Biaut uit Bazas, een stadje ten zuidoosten van Bordeaux.
Rond de geδmailleerde plaat is een koperen ornament met engeltjes in de vier hoeken aangebracht. De grote bel boven op de klok wordt bedekt met een kersttafereel. Het grote kind in het midden straalt naar alle kanten. Maria knielt rechts en kijkt nieuwsgierig langs haar kind de kamer in. Links zit een Jozef met gevouwen handen onverstoord te aanbidden. Dat doet hij hier al bijna tweehonderd jaar.
Waarom wilde de klok niet meer? Had ze genoeg van mij mij?
#
Ik had haar toch iedere dag voldoende aandacht gegeven.
Misschien was ze nog steeds teleurgesteld omdat ik haar geboortestad niet heb bezocht op mijn reis langs de camino. Het kan ook zijn dat ze niet meer kan leven zonder luide klokslagen af te geven. Toen ik genoeg had van het dubbele kabaal ieder uur heb ik haar voor ædecibiele tanteÆ uitgemaakt en het slagwerk uitgeschakeld. Maar dat is al jaren geleden uitgepraat en volgens mij vergeven en vergeten.
Het was ook mogelijk dat de kat de slinger had tegengehouden. Ik gaf de slinger een flinke zet. Na een kwartier hing hij weer levenloos onder de klok.
Ze mankeerde dus echt iets. De beweging van de slinger was ook niet meer uitbundig. In goede doen zou hij constant ruim voorbij de tikken links en rechts moeten omkeren. Dat was niet meer, het was steeds kantje boord.
Ze had onvoldoende kracht om de tijd bij te houden. Zeker als je zo oud bent komt er een dag dat je moet afhaken. Op zich wel begrijpelijk, de tijd gaat steeds sneller. Ik merkte zelf ook dat ik de gewichten steeds vaker omhoog moest draaien.
#
Om wat meer vrije tijd te hebben heb ik een langer touw aangebracht zodat het einde van haar tijd door de vloer bepaald zou worden en niet meer door het korte touw.
Een eerste inspectie via de deurtjes leverde niets op. Ik heb de klok voorzichtig van de wand gehaald en opengemaakt. Ik kon nergens een storende slijtage ontdekken.
Na een grondige schoonmaak heb ik alle bewegende delen geolied. Ook heb ik de voorzijde een uitbundige poetsbeurt gegeven, mijn auto loopt ook altijd beter na een wasbeurt.
De acties waren gelukkig voldoende. Ze loopt nu weer als een klok. Haar slinger is vol energie en slingert zich als vanouds ruim voorbij de tikken. Niet alleen het Jezuskind maar het hele front straalt weer als nieuw.
Toch was ik niet gerust over het gebeuren. Het bleef knagen.
#
Ik vroeg me steeds af waarom ze om precies vijf voor twaalf stil was blijven staan. Het was niet bedoeld voor haarzelf. Ze kan met een beetje onderhoud nog eeuwen uren tellen. Wat wilde ze toch zeggen?
Ik heb het antwoord maar zelf gegeven. Ik ga nu regelmatig baantjes trekken in het zwembad, tegen de klok natuurlijk.
